Το Σπίτι στο Νεραϊδότοπο!
Περιπλανηθήκαμε για καιρό στο παραδεισένιο αυτό νησί,
μέχρι που φτάσαμε εδώ..
…κι άκουσα ήχους μυστικούς, κι ένοιωσα την γλύκα και την αγριάδα
ανάμικτες με την δροσιά της φτέρης και τις ευωδιές των λόγγων και
των βουνών τριγύρω του..
‘Υπάρχουν Νεράϊδες!’ αναφώνησα, ‘εδώ θα γίνει το σπίτι μας!’,
έστω κι αν ο άθεος ποιητής αναρωτιέται, «δεν αρκεί να βλέπεις πως
ένας κήπος είναι όμορφος χωρίς να χρειάζεται να πιστεύεις πως
υπάρχουν Νεράϊδες στο βάθος του?» (Douglas Adams),
αλλά, εγώ τις αισθάνθηκα, τις οραματίστηκα εκεί, ..άρα ήταν εκεί…
κι όχι μόνο για μένα..
Ο τόπος περίοπτος, αγέρωχος απέναντι από την χώρα των Κενταύρων μα,
σάμπως κι εδώ, σαν τέτοια να ‘ναι εμέ μου μοιάζει.. μια χαρακιά στη μέση του,
δυο λόφοι, να πως δημιουργήθηκε ο ομφαλός που, σαν η πάχνη αναβλύζει ..
όλα τα ξωτικά κι αερικά ξεχύνονται από μέσα του..
Τα δένδρα στο κτήμα ηχούν την ιερότητα της αρχέγονης φύσης, που σε
συνδυασμό με την χαρά της εαρινής ανθοφορίας, οι νόμοι
του υπερφυσικού εκδηλώνονται σαν πραγματικότητα..
το παραμύθι φαντάζει να είναι η μόνη αλήθεια,
υποβλητική η παραδείσια ομορφιά, σε ατμόσφαιρα δέους και μυστηρίου..
Εκεί, σείεται και το φύλλωμα της αγέρωχης βασιλικής Δρυς από τον ολόφρεσκο βουνίσιο αέρα,
‘στοιχειό’ αληθινό, όπως θα ΄λεγε ο Παπαδιαμάντης..., στέκει αυτάρκης και αυτάρεσκη,
με έναν ναρκισσισμό εσωτερικό, υποβλητικό, αποκομμένη από τα εγκόσμια, που καλεί τον επισκέπτη σε βαθειά περισυλλογή.. απορροφημένο στους ρυθμούς της φύσης στην βουνίσια κατοικία της...
Είναι άραγε το μπλε της θάλασσας και τ’ ουρανού, το ατίθασο, πολυποίκιλτο κι ανάγλυφο
παχύ πράσινο των λόφων? .. όλα μαζί πάντως σε παγιδεύουν στην απεραντοσύνη τους,
κι εσύ παριστάνεις τον μικρό θεό που του δόθηκε η χάρη να ‘ναι εδώ, στο Σπίτι στο
Νεραϊδότοπο ..
Περιπλανηθήκαμε για καιρό στο παραδεισένιο αυτό νησί,
μέχρι που φτάσαμε εδώ..
…κι άκουσα ήχους μυστικούς, κι ένοιωσα την γλύκα και την αγριάδα
ανάμικτες με την δροσιά της φτέρης και τις ευωδιές των λόγγων και
των βουνών τριγύρω του..
‘Υπάρχουν Νεράϊδες!’ αναφώνησα, ‘εδώ θα γίνει το σπίτι μας!’,
έστω κι αν ο άθεος ποιητής αναρωτιέται, «δεν αρκεί να βλέπεις πως
ένας κήπος είναι όμορφος χωρίς να χρειάζεται να πιστεύεις πως
υπάρχουν Νεράϊδες στο βάθος του?» (Douglas Adams),
αλλά, εγώ τις αισθάνθηκα, τις οραματίστηκα εκεί, ..άρα ήταν εκεί…
κι όχι μόνο για μένα..
Ο τόπος περίοπτος, αγέρωχος απέναντι από την χώρα των Κενταύρων μα,
σάμπως κι εδώ, σαν τέτοια να ‘ναι εμέ μου μοιάζει.. μια χαρακιά στη μέση του,
δυο λόφοι, να πως δημιουργήθηκε ο ομφαλός που, σαν η πάχνη αναβλύζει ..
όλα τα ξωτικά κι αερικά ξεχύνονται από μέσα του..
Τα δένδρα στο κτήμα ηχούν την ιερότητα της αρχέγονης φύσης, που σε
συνδυασμό με την χαρά της εαρινής ανθοφορίας, οι νόμοι
του υπερφυσικού εκδηλώνονται σαν πραγματικότητα..
το παραμύθι φαντάζει να είναι η μόνη αλήθεια,
υποβλητική η παραδείσια ομορφιά, σε ατμόσφαιρα δέους και μυστηρίου..
Εκεί, σείεται και το φύλλωμα της αγέρωχης βασιλικής Δρυς από τον ολόφρεσκο βουνίσιο αέρα,
‘στοιχειό’ αληθινό, όπως θα ΄λεγε ο Παπαδιαμάντης..., στέκει αυτάρκης και αυτάρεσκη,
με έναν ναρκισσισμό εσωτερικό, υποβλητικό, αποκομμένη από τα εγκόσμια, που καλεί τον επισκέπτη σε βαθειά περισυλλογή.. απορροφημένο στους ρυθμούς της φύσης στην βουνίσια κατοικία της...
Είναι άραγε το μπλε της θάλασσας και τ’ ουρανού, το ατίθασο, πολυποίκιλτο κι ανάγλυφο
παχύ πράσινο των λόφων? .. όλα μαζί πάντως σε παγιδεύουν στην απεραντοσύνη τους,
κι εσύ παριστάνεις τον μικρό θεό που του δόθηκε η χάρη να ‘ναι εδώ, στο Σπίτι στο
Νεραϊδότοπο ..
RSS Feed
